شعري از حسن فرازمند

چگونه مي‌توانم گفت
كودتا كردند كودتا كردند عليه من واژه‌هايي كه هميشه زير دست و پاي من يك سر ولو بودند من به آنها موقعيت دادم و آوردم آنها را كمي بالا ولي حالا مي‌خورند از دست من ليز مي‌شوند از چشمان من پنهان مي‌روند از ياد من، شايد نهان سازند اندوهي كه در «خرداد» بر من رفت آه كه ديريست، من خاموش خاموشم ندارم نكته‌اي تازه من بدون واژه‌ها ـ سربازهاي نازنين خود ـ چگونه مي‌توانم گفت تا كجا بيداد بر من رفت؟